(حضرت رباب )

رباب، دختر امرء القيس بن عدي، همسر سيد الشهدا «ع‏» و مادر سکينه و علي‏اصغر (عبدالله). او در سفر کربلا حضور داشت و همراه اسيران به شام رفت، سپس به‏ مدينه بازگشت و مدت يک سال براي سيد الشهدا «ع‏» عزاداري کرد و مرثيه‏هايي هم در سوگ آن حضرت سرود. خواستگاراني از اشراف و بزرگان قريش را رد کرد و حاضر نشد با کسي ازدواج کند.در سوگ ابا عبدالله‏ «ع‏» پيوسته گريان بود و زير سايه نمي رفت، از فرط گريه و اندوه بر شهادت حسين‏ «ع‏» يک سال بعد (در سال 62 هجري) جان باخت.[1] ازجمله سروده‏هاي او در شهادت امام حسين‏ «ع‏» ابياتي است که اينگونه شروع مي‏شود:

ان الذي کان نورا يستضاء به
في کربلاء قتيل غير مدفون

سبط النبي جزاک الله صالحة
عنا و جنبت‏ خسران الموازين... [2] .

حسين بن علي‏ «ع‏» نيز به اين همسر با فضيلت و ادب و دخترش سکينه و خانه‏اي که‏ اين دو را در بر گرفته باشد، محبت داشت و مي فرمود:

لعمرک انني لاحب دارا
تحل بها سکينة و الرباب

احبهما و ابذل جل مالي
و ليس لعاتب عندي عتاب[3] .

به جانت سوگند، خانه اي را که سکينه و رباب در آن است دوست دارم. اين دو را دوست دارم و همه ثروتم را در اين راه مي بخشم و جايي براي ملامت هم نيست.


پی نوشتها :
[1] ادب الطف، شبر، ج 1، ص 63، کامل، ابن اثير، ج 2، ص 579.
[2] اعيان الشيعه، ج 6، ص 499.
[3] همان.

(فاطمه، دختر امام حسين‏)

فاطمه بنت الحسين‏ «ع‏»، بانويي با شرافت و دانش که اهل ذکر و شب زنده‏داري وعبادت بود و روزها روزه مي‏گرفت و از جمال ظاهر و باطن برخوردار و اهل روايت ونقل حديث بود.[1] در سفر کربلا در جمع اسيران اهل بيت بود و در کوفه نيز به سخنراني‏افشاگرانه و فصيح و رسا بر ضد جنايتهاي ابن زياد پرداخت و همه را به گريه انداخت.[2] در کاخ يزيد، چشم يکي از وابستگان حکومت که به او افتاد، از يزيد خواست که او را به ‏وي ببخشد.حضرت زينب بشدت اعتراض و مخالفت کرد و کار آنان را کفر به حساب ‏آورد.[3] وي همسر عموزاده خويش حسن بن حسن‏ «ع‏» بود.پس از فوت شوهر، يک سال‏ خيمه‏اي افراشت و براي او به سوگ و ماتم نشست.[4] وي تا زمان امام صادق‏ «ع‏» را درک کرد. در سال 117 ه.در حالي که هفتاد سال داشت در مدينه درگذشت و در بقيع به خاک سپرده شد.[5] .

(لیلی)

ليلي دختر ابو مرة ثقفي، همسر امام حسين‏ «ع‏» و مادر علي اکبر، از زنان فاضل‏ عصر خويش بوده است.[1] بر خلاف آنچه مشهور است، در کتابهاي معتبر و مقتلها نامي از ايشان در جريانات کربلا، کوفه و شام نيست.[2] .


پی نوشتها :
[1] لغت‏نامه، دهخدا.
[2] منتهي الآمال، ج 1، ص 335.

حضرت رقیه(ع)

دختر سه چهار ساله ابا عبدالله الحسين‏ «ع‏» که در سفر کربلا همراه اسراي اهل بيت‏ بوده و در شام، شبي پدر را به خواب ديد و پس از بيدار شدن بسيار گريست و بي‏تابي کرد و پدر را خواست.خبر به يزيد رسيد.به دستور او سر مطهر امام حسين‏ «ع‏» را نزد او بردند و او از اين منظره بيشتر ناراحت و رنجور شد و همان روزها در خرابه شام (که محل ‏اقامت موقت اهل بيت بود) جان داد.[1] البته درباره اين دختر و شهادتش، ميان مورخين نظر واحدي وجود ندارد.
خردسالي اين دختر و عواطفي که نام و يادش و کيفيت جان باختنش و مدفن او بر مي‏انگيزد شگفت است و شيعيان به او علاقه خاصي دارند.محل دفن او کنار يک‏ بازارچه قديمي و با فاصله از مسجد اموي در دمشق قرار دارد و چندين بار تعمير شده‏ است.آخرين تعمير و توسعه در سال 1364 شمسي از سوي ايران آغاز شد و پس از چند سال به پايان رسيد.[2] اينک حرمي بزرگ و باشکوه براي آن دختر خردسال بزرگوار وجود دارد که زيارتگاه دوستداران اهل بيت است.

         از بهر ياد بود از اين نهضت بزرگ                             در شهر شام، دخترکي را گذاشتيم

         تا دودمان دشمن ظالم فنا شود                             آنجا رقيه را به حراست گماشتيم

پی نوشتها :
[1] کامل بهايي، ص 179، منتهي الآمال، 437.
[2] شام سرزمين خاطره‏ها، ص 111.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: